പശുവിനും അതിന്റെ ചാണകത്തിനും പണ്ടു മുതലേ ഭാരതീയര് നല്കിപ്പോരുന്ന പ്രാമുഖ്യം സുവിദിതമാണല്ലോ. ഒരു കാര്ഷികരാജ്യമായ ഇന്ത്യയിലെ ഗ്രാമീണജനതയുടെ ജീവിതത്തോട് അവയ്ക്ക് അഭേദ്യമായ ബന്ധമുള്ളതിനാല് അത്ഭുതപ്പെടാനില്ല. കൃഷിക്കു വളം ചേര്ക്കുന്നതിനാണ് മുഖ്യമായും ചാണകം ഉപയോഗിക്കുന്നത്. എന്നാല് ചാണകഗ്യാസ് പ്ലാന്റ് കണ്ടുപിടിച്ചതോടെ ശാസ്ത്രീയയുഗത്തില് ജീവിക്കുന്ന ആധുനിക ഭാരതീയര്ക്കും ചാണകം ഒരു വിശിഷ്ട സാധനമായിത്തീര്ന്നിരിക്കുന്നു.
കൃഷികള്ക്ക് ഉപയുക്തമായ വളം
ചെലവും ബുദ്ധിമുട്ടു കുറഞ്ഞതും കൃഷികള്ക്ക് ഏറ്റവും അനുയോജ്യവുമായ ഒരു വളമാണ് ചാണകം. ഒരു പശുവില്നിന്നും ഒരാണ്ടില് എട്ടു ടണ് ചാകണം ലഭിക്കുന്നുണ്ടെന്നുള്ള വസ്തുത പലരും മനസിലാക്കിയിരിക്കുകയില്ല. ലോകത്തിലാകെയുള്ള കന്നുകാലികളുടെ നാലിലൊന്നു ഭാഗം ഇന്ത്യയിലാണ്. ഒരു കാര്ഷികരാജ്യമായ ഇന്ത്യയില് ഇങ്ങനെ ലഭിക്കുന്ന വളം കൃഷികള്ക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. എന്നാല് നിര്ഭാഗ്യമെന്നേ പറയേണ്ടൂ കന്നുകാലികളില്നിന്നും ലഭിക്കുന്ന വളത്തില് പകുതിപോലും കൃഷിസ്ഥലങ്ങളില് ചെന്നെത്തുന്നില്ല. ചാണകത്തില് വലിയൊരു പങ്ക് ഉണക്കി വിറകിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. മറ്റുള്ളത് നിശ്ചിതസ്ഥാനങ്ങളില് സൂക്ഷിക്കാത്തതുമൂലം വെയില്കൊണ്ടും മഴ നനഞ്ഞും കുറേ നഷ്ടപ്പെട്ടതിനുശേഷമാണ് കൃഷികള്ക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നത്.
കന്നുകാലികള്ക്കു കിടക്കുന്നതിനായി തീറ്റയ്ക്ക് ഉപയോഗിക്കാത്ത വൈക്കോല്, ഇലകള്, അറക്കപ്പൊടി മുതലായ സാധനങ്ങള് വിരിച്ചുകൊടുത്താല് അതില് മൂത്രവും മറ്റു ചേര്ന്നു നല്ല വളമായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു. ദിവസവും തൊഴുത്തു വൃത്തിയാക്കി ഒരു കുഴിയില് ഈ സാധനങ്ങള് ശേഖരിക്കുകയോ തൊഴുത്തില് ദിവസവും ഓരോ അടുക്ക് പുതിയ വൈക്കോല് വിരിച്ചുകൊടുക്കുകയോ ചെയ്ത് ഇവ സൂക്ഷിക്കാവുന്നതാണ്. നാലഞ്ചു മാസത്തിനകം ഏറ്റവും നല്ല വളമായി ഇവ രൂപാന്തരപ്പെടും. എല്ലാ ദിവസവും കുറേ സൂപ്പര് ഫോസ്ഫേറ്റ് വിതറി മൂത്രവുമായി യോജിപ്പിച്ചാല് കൃഷികള്ക്ക് അത്യുത്തമമായ വളമായിത്തീരും.
കന്നുകാലിവളം മഴ നനയാതെ സൂക്ഷിച്ചില്ലെങ്കില് 40 ശതമാനത്തോളം പോഷകയോഗ്യമായ സാധനങ്ങള് വളത്തില്നിന്നും നഷ്ടപ്പെടുന്നതാണ്. മൂന്ന് അടി താഴ്ച, നാലോ അഞ്ചോ അടി വീതി, പതിനഞ്ചോ ഇരുപതോ അടി നീളം ഇവയോടുകൂടി ഒരു കുഴിക്കു മേല്ക്കൂര ഉണ്ടാക്കി ചാണകവും മൂത്രവും കൂടി ശേഖരിച്ചു സൂക്ഷിച്ചാല് വളത്തിന്റെ ഗുണത്തിനു മാറ്റമൊന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല.